Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Θοδωρής Δρίτσας, δήλωσε ότι το δημοψήφισμα του 2015 αποτελεί ιστορικό γεγονός με διαρκή σημασία που πάντως θέλει χρόνο να αποτιμηθεί. Υποστήριξε πως «για να νικήσει ο λαός πρέπει να μπορεί και δεν αρκεί να θέλει», ενώ ανέφερε ότι η κυβέρνηση έχει πλέον την πείρα για να πορευτεί χωρίς μοιρολατρίες.
Σε συνέντευξη που παραχώρησε στην «Εποχή», ο Θ. Δρίτσας ρωτήθηκε για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και την απογοήτευση του ελληνικού λαού για τους χειρισμούς της κυβέρνησης μετά και την ψήφιση του τρίτου μνημονίου. Υποστήριξε ότι είναι «μια απλή προσέγγιση» το να υποστηρίζει κάποιος ότι άλλο ψήφισε ο λαός και άλλο έγινε στο τέλος, καθώς «δεν αρκεί να θέλει ο λαός να νικήσει».
«Η στιγμή, κατά την οποία εκφράστηκε στο δημοψήφισμα, με μεγαλειώδη τρόπο, η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, είναι ένα ιστορικό γεγονός με πολυμέτωπη και διαρκή σημασία. Η αποτίμησή της θέλει χρόνο. Και η θετική αξιοποίησή της επίσης. Μια απλή προσέγγιση είναι ότι άλλο ψήφισε ο λαός, και άλλο έγινε στο τέλος. Λογικά είναι σωστό, αλλά δεν αρκεί για να αποτυπώσει όσα ιστορικά και τραγικά συνέβησαν εκείνες τις ημέρες.
Νομίζω ότι πρέπει να κρατήσουμε το γεγονός ως μοναδικό και, ταυτόχρονα, να ασχοληθούμε πολύ σοβαρά με όλα τα στοιχεία που το συνθέτουν. Για να μπορέσουμε να τα αξιοποιήσουμε αυτά τα στοιχεία στο μέλλον. Ώστε κάθε προσπάθεια για έξοδο από την κρίση και τη μνημονιακή επιτήρηση να είναι πραγματικά αποτελεσματική, με βάση και τους πραγματικούς εσωτερικούς και διεθνείς συσχετισμούς. Για να νικήσει ο λαός, δεν αρκεί μόνο να θέλει. Πρέπει και να μπορεί. Αυτή είναι ίσως η πιο μεγάλη ιστορική ευθύνη της Αριστεράς».
Ζητά «ενότητα της Αριστεράς»
Σχετικά με την κριτική που δέχεται από κόμματα της Αριστεράς και πρώην μέλη του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν προσχωρήσει στη ΛΑΕ, δήλωσε ότι κατανοεί και την πιο αυστηρή κριτική αλλά είναι κάθετα αντίθετος στην απαξίωση που μπορεί να ανοίξει νέες πληγές στο σώμα της Αριστεράς.
«Προφανώς και κατανοώ ακόμα και την πιο αυστηρή αριστερή κριτική για το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ γέννησε προσδοκίες, που διαψεύστηκαν, ή –πιο σωστά- που μέχρι στιγμής δεν έχει μπορέσει να δικαιώσει. Δεν κατανοώ όμως την πολιτική υπεραπλούστευση από επιτελικά κέντρα, μικρής μεν δύναμης, αλλά μεγάλης πολιτικής, ιστορικής και κοινωνικής πείρας. Είτε πρόκειται για ηγεσίες δυνάμεων της Αριστεράς, είτε για ηγεσίες συνδικάτων. Τη θεωρώ πολύ κατώτερη, όχι μόνο των περιστάσεων και των αναγκών, αλλά και της ίδιας της ιστορικής διαδρομής της ελληνικής και παγκόσμιας Αριστεράς. Δεν μπορείς να ξεπερνάς και να απαξιώνεις τόσο εύκολα μια δύναμη της Αριστεράς, που αποδέχθηκε να συμβιβαστεί, στο όνομα της αναγκαιότητας, για να μην εγκαταλείψει μια μάχη από τη θέση που η λαϊκή βούληση την έχει φέρει.
Και αυτό να μην το συνεκτιμάς με τους εσωτερικούς και διεθνείς συσχετισμούς. Δεν νοείται να υποτιμώνται και να αγνοούνται αυτοί οι συσχετισμοί, για να ασκηθεί ένας πόλεμος φθοράς, χάριν της αυτοεπιβεβαίωσης διαφορετικών απόψεων και επιλογών, καταλήγοντας στο “όλοι ίδιοι είναι”. Πρόκειται για πολιτική στάση που δεν αντιστοιχεί στα ιστορικά βιώματα της Αριστεράς. Το ερμηνευτικό εργαλείο «προδότες – συνεπείς» δεν βοηθάει. Ακόμη έχει παλιές, μεγάλες και βαθιές πληγές το «σώμα» της Αριστεράς από τέτοιες αντιμετωπίσεις. Μην φτιάξουμε νέες. Το όραμα της ενότητας της Αριστεράς, όσο κι αν θόλωσε, πρέπει να το κρατήσουμε ζωντανό. Μπορεί εμάς, ως πρόσωπα, η ιστορία να μας ξεπεράσει. Αλλά η ενότητα της αγωνιζόμενης κοινωνίας, ποτέ δεν υπηρετήθηκε με την πολυδιάσπαση της Αριστεράς».
Ακολουθήστε το The Indicator στο Google news
