«Η Αυτοκρατορία έχει δουλειά για όλους! Όσο πιο μηδαμινή είναι η ρύθμιση του καθεστώτος της εκμετάλλευσης, τόσο μεγαλύτερη είναι η προσφορά εργασίας».
«Οι χώρες που εξακολουθούν να διατηρούν τον άτεγκτο χαρακτήρα της εργασίας και αντιτίθενται στην πλήρη ευελιξία και κινητικότητά της τιμωρούνται, υποφέρουν τα πάνδεινα και εντέλει καταστρέφονται από τους παγκόσμιους νομισματικούς μηχανισμούς».
(Αποσπάσματα από το βιβλίο «Αυτοκρατορία» των M. Hardt και Ant. Negri. Πρώτη έκδοση στα Αγγλικά το έτος 2000)
Με την ευκαιρία της παράθεσης των παραπάνω αποσπασμάτων και προτού γίνει αναφορά στο ουσιαστικό περιεχόμενό τους, είναι να αναρωτιέται κανείς αν η πολιτική θεωρία περιγράφει (οραματιζόμενη) το κοινωνικοοικονομικό μέλλον κι αυτό το μέλλον διαμορφώνεται και εξελίσσεται με βάση το αντίστοιχο αφήγημα ή μήπως, τελικά, οι συγκεκριμένες πολιτικές θεωρίες αρκούνται στην περιγραφή και ανάλυση υπαρχόντων καθεστώτων; Η πιο απλά: οι πολιτικές θεωρίες (και τάσεις γενικότερα) γεννούν τα καθεστώτα ή αυτά γενούν τις θεωρίες;
Είναι αλήθεια, ότι στην ιστορική διαδρομή των πολιτειών και πολιτευμάτων και ιδιαίτερα των ηγεσιών εκείνων που άφησαν το ιστορικό τους αποτύπωμα στη διαμόρφωση της πολιτικοοικονομικής εξέλιξης των κοινωνιών ετηρείτο κατά κανόνα η αρχή, οι άρχοντες να καλούν ως συμβούλους τους τους πολιτικούς φιλοσόφους εκείνους που έδιναν ή μπορούσαν να δώσουν και να καθορίσουν το στίγμα και τον προσανατολισμό μιας εποχής και μιας ιστορικής περιόδου. Τα παραδείγματα πολλά.
Αντίθετα, στις μέρες μας, στην εποχή της απόλυτης επικράτησης του μονεταριστικού νεοφιλελευθερισμού (δηλ. του καταστροφικού καπιταλισμού), όπου οι κυρίαρχες οντότητες των παντοδύναμων πολυεθνικών εταιριών επιχειρούν ασταμάτητα και αυθαίρετα τη διείσδυσή τους, με κάθε μέσο, σε άλλες νέες αγορές, προβάλλοντας την καραμέλα της παγκοσμιοποίησης, αλλάζουν τα δεδομένα. Μέντορες, καθοδηγητές, «φιλόσοφοι», ακόμα «κορυφαίοι» νομοθέτες, είναι πλέον (ως εκ των πραγμάτων) αυτές οι ίδιες οι πολυεθνικές εταιρίες, είτε στους τομείς των υπηρεσιών και παραγωγής προϊόντων, είτε στους τομείς κίνησης κεφαλαίων και χρηματιστηριακών, γενικά, παιγνίων.
Αυτές πλέον ως σύγχρονοι σύμβουλοι, δεν είναι αυτές που καλούνται, αλλά εκείνες ακριβώς που καλούν τους εκπροσώπους των κρατών ή τους διαφόρους πολυεθνικούς οργανισμούς, προκειμένου να επιβάλουν τις επιθυμίες και τα μέτρα εκείνα που θα είναι ικανά να κάνουν αποδοτικότερες τις επενδύσεις τους.
Αυτή ακριβώς η αλλαγή των ρόλων, έχει αποδυναμώσει σε μεγάλο βαθμό τα έθνη, τα κράτη και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των λαών τους.
Στις περισσότερες περιπτώσεις το νέο status λειτουργεί, πέραν των ήδη θεσπισμένων (ΔΝΤ, ΔΟΕ κ.α.), κάτω από το μανδύα, συγκεκριμένων «Λεσχών» ή «Forum». Εκεί λοιπόν καλούνται οι ηγέτες κρατών και μεγάλων κομμάτων προκειμένου να υποβάλουν τα διαπιστευτήριά τους και τη διαβεβαίωση της πειθήνιας τήρησης των βουλήσεων και των οδηγιών τους. Για την καλύτερη λειτουργία του συστήματος και για την απλούστευση της μεταφοράς συγκεκριμένων κατευθύνσεων επιβλήθηκαν ανάλογες ομαδοποιήσεις κρατών (ΕΟΚ, ΕΕ, ΟΠΕΚ, G κ.α.)
Τα παραπάνω βέβαια, ως μια γενική αναφορά στις μεθοδεύσεις εξαναγκαστικής επιβολής στις κοινωνίες και στις επιμέρους κρατικές οντότητες, των δυνάμεων εκείνων που ελέγχουν το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα. Ο Καπιταλισμός δηλαδή.
Έτσι λοιπόν, η χειρότερη μορφή του, ο νεοφιλελευθερισμός, έχει επικρατήσει απόλυτα εκμεταλλευόμενος τις χαμηλές αμοιβές των εργαζομένων των νέων αναδυομένων οικονομιών, σε διαδοχική σειρά. Οι μισθοί συνεχώς συμπιέζονται ενώ παράλληλα τα διάφορα συστήματα κοινωνικής πρόνοιας και προστασίας στην κυριολεξία αποξηλώνονται συνεχώς. Οι πολιτικές λιτότητας συνιστούν πλέον ένα καθεστώς σαν ποτέ άλλοτε να είχε ισχύσει κάτι διαφορετικό.
Στην πατρίδα μας εδώ, την περίοδο που ο καπιταλισμός μας άνοιγε τις πόρτες του καταναλωτισμού, ώστε συνεχώς οι εργαζόμενοι να αυξάνουμε τις «ανάγκες» μας, δημιουργήσαμε την πεποίθηση ότι οι νομικοί κανόνες, άπαξ και τίθενται είναι για πάντα και από παντού αδιατάρακτοι και απαραβίαστοι.
Έτσι έλαβε χώρα μια μαζική παραγωγή νομικών πλαισίων γύρω από κάθε τι που προστάτευε την κοινωνία γενικότερα (5θήμερο, 40ωρο, Συλλογικές Συμβάσεις, ΕΚΑΣ, κατώτατος μισθός, Ταμεία, Συνδ. Οργανώσεις, ΑμεΑ, Κανονισμοί Εργασίας, ΑΤΑ, ΚΑΠΗ, ΕΣΥ κ.α.). Με λίγα λόγια δημιουργήσαμε έναν «άτεγκτο χαρακτήρα της εργασίας» κι έτσι θέλουμε να τον διατηρήσουμε.
Βέβαια όλα αυτά έχοντας, αρχικά, ως πρότυπο κι άλλες χώρες της ΕΕ, κατά περίπτωση.
Στο μεταξύ ο καπιταλισμός με εργαλείο την παγκοσμιοποίηση κατάφερε (σε παγκόσμιο επίπεδο) να προκαλέσει (να επιβάλει δηλαδή) τη μείωση των μισθών και την αύξηση της ανεργίας, η οποία σαν διέξοδο ανάγκης κατέληξε (και ως έσχατη καταφυγή) στις μορφές, κυρίως της προσωρινής, ελαστικής και ανασφάλιστης εργασίας, ώστε μ’ αυτό τον τρόπο να επαληθεύεται το επιχείρημα ότι με την παγκοσμιοποίηση αυξάνονται οι ευκαιρίες και ότι υπάρχουν δουλειές για όλους!
Βέβαια είναι τεράστια τα τμήματα των πληθυσμών που υπέστησαν σημαντικές απώλειες των εισοδημάτων τους.
Και ιδιαίτερα μάλιστα τα τμήματα εκείνα που ανήκουν στο 50% έως 80% της εισοδηματικής κατανομής (στη « μεσαία τάξη» δηλ.). Ενώ αντίθετα το ευάριθμο στρώμα του 1% αποκομίζει μυθώδη εισοδήματα μ΄ αυτή την ιδιότυπη και ληστρική αναδιανομή του παγκόσμιου εισοδήματος.
Επίσης πρέπει να επισημανθεί ότι σ’ αυτό το ελαχιστότατο ποσοστό ανήκουν και οι πραιτοριανοί (και γενικότερα η λεγόμενη «νομενκλατούρα») του συστήματος. Δηλαδή τα πολυάριθμα στελέχη των Διεθνών Οργανισμών μέσω των οποίων επιβάλλεται η συγκεκριμένη αντιλαϊκή πολιτική.
Στη χώρα μας, μετά την «εξαγγελία του Καστελόριζου» (23-04-2010) οι πολιτικές εξελίξεις εναλλάσσονταν η μία την άλλη με τόσο γρήγορους ρυθμούς λες και οι διαπράξαντες τα εγκλήματα που επακολούθησαν κατά της κοινωνίας και του λαού, ήθελαν να σβήσουν τα ίχνη τους από τη λαϊκή μνήμη.
Ποιος θυμάται τα τόσα ονόματα και πρόσωπα των αυτουργών (φυσικών και ηθικών) των ανοσιουργημάτων που διαπράχθηκαν στο όνομα της δήθεν σωτηρίας της πατρίδας;
Στο όνομα λοιπόν αυτής της «σωτηρίας» μια πρόχειρη σταχυολόγηση δείχνει τα ακόλουθα αποτελέσματα: καταργήθηκαν με νόμο ή δια της πρακτικής πολλές και βασικές κατακτήσεις του παρελθόντος (Συλλογικές Συμβάσεις, κατώτατος μισθός 40ωρο κ.α.), ξεπουλιέται η δημόσια περιουσία, η αγοραστική δύναμη των καταναλωτών μειώθηκε τουλάχιστον κατά 37%, η επίσημη ανεργία ξεπέρασε το 28% και στους νέους το 60%, η μείωση της ιδιωτικής κατανάλωσης ξεπέρασε το 30% , η απασχόληση μειώθηκε τουλάχιστον 18%, οι αποδοχές των μισθωτών γνωρίζουν μια συνεχή απομείωση η οποία έχει ως συνέπεια ο μέσος μισθός να πλησιάζει να πέσει κάτω από τα 400 ευρώ, η μείωση των συντάξεων σε ορισμένες κατηγορίες αγγίζει το 60% σε ετήσια βάση, η μείωση του ΑΕΠ ξεπέρασε το 27%, οι αξίες των ακινήτων κατρακυλούν χωρίς όριο και φθάνουν μέχρι το ¼ της αντικειμενικής τους αξίας, το δημόσιο χρέος παρά το PSI κινείται πέραν των 300 δις ευρώ και γύρω στο 190% του ΑΕΠ, το ΑΕΠ έπεσε στα 179 δις ευρώ από τα 237 δις ευρώ, η διάρκεια της κρίσης επεκτάθηκε στα 7 χρόνια αντί το πολύ στα 3, παρατηρείται σημαντική αύξηση της νοσηρότητας και της θνησιμότητας λόγω κατάρρευσης του ΕΣΥ, η ιδιωτική δαπάνη για τη υγεία ξεπερνά το 57%, το 40% των συνταξιούχων αναγκάζονται να εργάζονται για να τα βγάζουν πέρα, οι γεννήσεις μειώθηκαν τουλάχιστον 11%, η βαθιά ύφεση της οικονομίας εξακολουθεί να υφίσταται και να ακινητοποιεί κάθε προσπάθεια ανάκαμψης, περισσότερο από 150.000 νέοι κυρίως επιστήμονες έχουν μεταναστεύσει και τόσα άλλα.
Και να σκεφθεί κανείς ότι η τελική αναμέτρηση («αξιολόγηση») με τους «θεσμούς» με αντικείμενο τα εργασιακά και τα συνταξιοδοτικά (δηλ. το κυρίως «πιάτο» του ενδιαφέροντος των «δανειστών» και ιδιαίτερα του ΔΝΤ), δεν έχει πραγματοποιηθεί ακόμα!
Με λίγα λόγια, τα όσα έχει υποστεί μέχρι τώρα η χώρα και ο λαός, άνετα μπορούν να χαρακτηρισθούν ως το ….brunch της λεηλασίας του τόπου μας και των ανθρώπων του.
Ιστορικά, όλα αυτά βέβαια προήλθαν κυρίως από τη «λάθος» οργάνωση της Ε.Ε. η οποία πρόταξε τη νομισματική ένωση κι’ άφησε για το (άγνωστο) μέλλον την οικονομική ένωση κι’ όλα τα υπόλοιπα. Προς όφελος ασφαλώς των κρατών της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης. Είναι γεγονός ότι η άκαιρη και «κουτσή» (με πλασματικά στοιχεία) και εν γνώσει όλων, ένταξη της χώρας στο ενιαίο νόμισμα δεν εξυπηρετούσε παρά τις πλουσιότερες χώρες αφενός και προπαντός τις εσωτερικές κομματικές σκοπιμότητες αφετέρου.
Όταν αργότερα δόθηκαν ευκαιρίες να ακολουθήσουμε (έστω προσωρινά) εθνικό νόμισμα και ιδιαίτερα έπειτα από το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος της Κυβέρνησης της «πρώτη φορά Αριστερά » αυτή η ιδέα απορρίφθηκε από τις τότε «κυβερνώσες» κομματικές ηγεσίες. Πλην όμως είναι παραδεκτό ότι η προσφορότερη λύση μιας εσωτερικής υποτίμησης, η οποία ουσιαστικά τονώνει την ανταγωνιστικότητα και τη διαφυγή από το σημερινό οικονομικό τέλμα, είναι η εξωτερική υποτίμηση, η οποία όμως προϋποθέτει την ύπαρξη εθνικού νομίσματος.
Παρόλα αυτά, άτολμες, ανίσχυρες και υποκριτικές πολιτικές ηγεσίες υποκύπτοντας στις απαιτήσεις των «δανειστών», αντί να οδηγηθούν σε μια εθνική και ειλικρινή συνεννόηση για την άρνηση, ή έστω αλλαγή του μείγματος των προτεινόμενων μέτρων, υπέγραψαν όχι μόνο το Πρώτο Μνημόνιο σε σκηνικό (ουσιαστικά) βαγονιού της Κομπιέν (σαν «ηττημένοι» δηλαδή και όχι ως εταίροι), αλλά προχώρησαν και στην υπογραφή και του Δεύτερου Μνημονίου πάλι σαν σε «βαγόνι» όπως το προηγούμενο. Όσο για το Τρίτο της σειράς, αυτό αποτέλεσε και τη μεγάλη έκπληξη του λαού δεδομένου ότι προηγήθηκαν όχι μόνο σθεναρές αρνήσεις και εξαγγελίες της προεκλογικής περιόδου, αλλά και οι μετέπειτα αρνητικές διαβεβαιώσεις της Κυβέρνησης της «πρώτη φορά Αριστερά». Και μάλιστα επιβλήθηκε με επαχθέστερους όρους, αυξάνοντας τον αριθμό των «βαγονιών», με την ελπίδα, λες, μήπως σιγά-σιγά στο μέλλον συμπληρωθούν τα «βαγόνια» και πλησιάσουν στη μηχανή και ανακτήσουν τον έλεγχο της αμαξοστοιχίας.
Αλλά μέχρι τότε τι θα έχει απομείνει σε τούτη τη χώρα; Και ποιο μπορεί να είναι το δρομολόγιο ενός μνημονιακού συρμού;
Ακολουθήστε το The Indicator στο Google news
