Μένουμε Ευρώπη-Μένουμε στην Ελλάδα του π. Κλεομένη

Ποιοι είναι τελικά  οι πραγματικοί «Μένουμε Ευρώπη» και ποίοι οι γιαλαντζί ;

Όλα αυτά τα  χρόνια παρακολουθούσαμε μια σκληρή αντιπαράθεση σε θέματα που αφορούσαν τη θέση της Ελλάδας στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Σε ένα ομιχλώδες τοπίο οι υπέρμαχοι της παραμονής της χώρας στην Ε.Ε.  υποστήριζαν ότι  οποιαδήποτε σκέψη αποχώρησης  από την Ένωση θα σηματοδοτούσε αυτόματα και την καταστροφή.

Προφανώς, όλη η αντιπαράθεση γινόταν  σε ένα πεδίο το οποίο είχε αποκλειστική σχέση με την οικονομική ατζέντα και τις όποιες οικονομικές προεκτάσεις και συνέπειες της παραμονής ή όχι στο Ευρώ. Φυσικά, στο δίπολο Ευρώ ή «Κάτι άλλο»,  οι καταστροφολογούντες, οι «υπογράψτε ό,τι σας δίνουν» και οι «Μένουμε Ευρώπη ακόμα και με το όποιο κακό της χάλι», σε καμιά περίπτωση δεν έθεταν και δεν  θέτουν στο τραπέζι το ζήτημα της νεοφιλελεύθερης αντίληψης που διέπει τον σκληρό πυρήνα της Ε.Ε., της αντίληψης των ανισοτήτων και των πολλαπλών ταχυτήτων.

Τώρα, ακολουθώντας  την εναλλακτική ρητορική του κυβερνώντος  κόμματος, ως προς την παραμονή της χώρας στο Ευρώ,  βλέπουμε ότι ναι μεν στο δίπολο που σχηματίστηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια  πήρε σαφή θέση υπέρ της παραμονής της χώρας στην νομισματική Ένωση, ωστόσο, τουλάχιστον ο πολιτικός του λόγος, έθετε και θέτει συνεχώς ερωτήματα για το μέλλον της Ευρώπης. Στις συνεχώς εντεινόμενες δυναμικές που δημιουργούνται διεθνώς ως προς την  κατεύθυνση που θα ακολουθήσει  το πλοίο της Ε.Ε., η παρούσα κυβέρνηση φαίνεται να τοποθετείται σε αυτούς που λαμβάνουν υπόψιν το σύνολο των επιβατών και όχι μόνο αυτών που βρίσκονται στην πρώτη θέση.

Σχηματικά, λοιπόν, θα μπορούσαμε να πούμε ότι εφόσον το δίλλημα Ευρώ ή «κάτι άλλο», δεν κυριαρχεί (καλώς ή κακώς)  στο δημόσιο διάλογο πλεόν, η κύρια σύγκρουση εντός και εκτός της χώρας μας, έχει να κάνει αποκλειστικά με το ποια σκέψη θα επικρατήσει αναφορικά με την οικονομική και κοινωνική ατζέντα τα επόμενα χρόνια.

Όμως, αφήνοντας για την ώρα, τον κόσμο και ερχόμενοι στο μικρόκοσμο, τις τελευταίες ημέρες βλέπουμε τις μάσκες να πέφτουν. Αφορμή; Οι δηλώσεις του Προέδρου της Βουλής, Νίκου Βούτση, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ, για όσους πραγματικά τον άκουσαν, μίλησε για μια Ελλάδα του μέλλοντος που θα πρέπει να είναι απαλλαγμένη από συντηρητικές αντιλήψεις και στερεότυπα, και με τον κάθε άνθρωπο να έχει την ελευθερία να πιστεύει προσωπικά όπου αυτός επιθυμεί.

Είπε συγκεκριμένα, μεταξύ άλλων: «Η θρησκευτική συνείδηση είναι για τον κάθε άνθρωπο κάτι το ιδιαίτερο, δεν γεννιέται ή πεθαίνει κανείς στο πλαίσιο ενός λαού ή μιας εθνότητας με το θρησκευτικό συναίσθημα αποτυπωμένο πάνω του». Στο ίδιο πνεύμα αναφέρθηκε και στο θέμα των παρελάσεων, δηλώνοντας απλά την πραγματικότητα, δηλαδή ότι στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες δεν πραγματοποιούνται τέτοιου τύπου εκδηλώσεις. Συμπλήρωσε δε, ότι όλα αυτά πρέπει να είναι αντικείμενο ενός δημόσιου διαλόγου.

Ωστόσο, φαίνεται ότι ο  Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος, είχε ένα δίκιο όταν αποκάλεσε τον Πρόεδρο  της Βουλής «αγράμματο», καθώς ο κ. Βούτσης στην ίδια συνέντευξη δήλωσε ότι δεν υπάρχουν «ταλιμπάν της ορθοδοξίας» στη χώρα μας. Ίσως ο κ. Βούτσης περίμενε απλά μόνο κάποιους ολιγάριθμους «ταλιμπάν» να εμφανιστούν από ξεχασμένες σπηλιές της ιστορίας και να του επιτεθούν, αλλά η πραγματικότητα τον διέψευσε.

«Δεν περιμέναμε κάτι άλλο από τον κ. Βούτση. Σε ένα παραλήρημα ιδεοληψίας, αμφισβήτησε  ακόμη και τη θρησκεία του Ελληνικού λαού…».

Ναι, η παραπάνω δήλωση δεν είναι της Χρυσής Αυγής ή έστω κάποιου φανατικού Ιεράρχη, προέρχεται από ένα κόμμα που μέχρι και τώρα αυτοπροσδιορίζεται ως το μοναδικό που μπορεί να  εγγυηθεί τον ευρωπαϊκό  προσανατολισμό της Ελλάδας, είναι το κόμμα του κ. Μητσοτάκη, οι «Μένουμε Ευρώπη».

Και εδώ κάπου συναντιέται ο δρόμος του μικρόκοσμου με τον δρόμο του κόσμου, από όπου και ξεκινήσαμε.  Κάποιος θα πρέπει να ενημερώσει το κόμμα του κ. Μητσοτάκη ότι στην Ευρώπη αυτά τα θέματα, ειδικά σε θεσμικό επίπεδο, έχουν λυθεί δεκαετίες , ίσως  και αιώνες σε κάποιες περιπτώσεις. Προφανώς στις τρέχουσες διεργασίες για το μέλλον της Ευρώπης, το κόμμα της Πειραιώς όχι μόνο επιλέγει σε οικονομικό επίπεδο να ταχθεί υπέρ του νεοφιλελεύθερου πόλου, αλλά ταυτόχρονα τείνει  υπέρ ενός εθνικού πνευματικά απομονωτισμού όσον αφορά κοινωνικά ζητήματα και ατομικές ελευθερίες , σίγουρα πολύ μακριά ακόμα κι από τις φιλελεύθερες ιδέες του Διαφωτισμού.

Το κόμμα της ΝΔ θα μπορούσε να προσδιοριστεί ως εξής: Επιλέγουμε να μείνουμε στην Ευρώπη της νεοφιλελεύθερης ταυτότητας- Μένουμε στην Ελλάδα του π.Κλεομένη (Ήπιος προσδιορισμός).  Πιο απλά, νεοφιλελεύθερη ατζέντα, με ακροδεξιό λόγο…