Σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή ο Νέλσον Μαντέλα

%ce%bd%ce%b5%ce%bb%cf%83%ce%bf%ce%bd-%ce%bc%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%ad%ce%bb%ce%b1Ο Νέλσον Μαντέλα έφυγε από τη ζωή στις 5 Δεκεμβρίου του 2013.

Εμβληματική μορφή του αγώνα για την εξάλειψη των ανισοτήτων και των διακρίσεων, φυλακισμένος για 27 χρόνια προτού γίνει ο πρώτος μαύρος πρόεδρος της Νοτίου Αφρικής στις πρώτες εκλογές χωρίς φυλετικούς διαχωρισμούς, ο Νέλσον Μαντέλα έχει ξεχωριστή θέση στην ιστορία του 20ού αιώνα ως μαχητής εναντίον του τελευταίου ρατσιστικού καθεστώτος στον δυτικό κόσμο.

 Ο Μαντέλα γεννήθηκε στις 18 Ιουλίου του 1918 στο μικρό χωριό Μβέζο, στο νοτιοανατολικό τμήμα της χώρας, και του δόθηκε το όνομα Ρολιλάχλα Μαντέλα. Το όνομα Νέλσον το πήρε από έναν δάσκαλό του την πρώτη του μέρα στο σχολείο, αλλά στη χώρα θα γινόταν αργότερα γνωστός και απλά ως Μαντίμπα, το όνομα της φυλής του.
 Το 1937 στάλθηκε σε κολέγιο μεθοδιστών ιεραποστόλων, όπου για πρώτη φορά στη ζωή του απέκτησε φιλική σχέση με ανθρώπους από διαφορετική φυλή από αυτόν. Τελικά, για να αποφύγει ένα προξενιό, κατέληξε στο Γιοχάνεσμπουργκ, όπου ξεκίνησε σπουδές Νομικής.

Ως φοιτητής αγωνίστηκε για να δοθούν πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα στις πάμπολλες ομάδες αυτοχθόνων στην Νότιο Αφρική.Το 1944 μπήκε στην οργάνωση «Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο» (ANC), ιδρύοντας μαζί με άλλους και τη Νεολαία του ΑΝC.

Στην πολιτική θεώρηση του Μαντέλα θα μπλέκονταν ο αντιαποικιακός αγώνας, η μάχη κατά των θεσμοθετημένων διακρίσεων βάσει φυλής, ο μαρξισμός και ακόμη και η αρχή της αντίστασης χωρίς βία του Μαχάτμα Γκάντι.

Το 1952 ήλθε αντιμέτωπος για πρώτη φορά με το δικαστικό σύστημα του Απαρτχάιντ, όταν του επιβλήθηκαν περιοριστικοί όροι για την πολιτική του δραστηριότητα, με βάση τον νόμο για την “αντιμετώπιση του κομμουνισμού.

Αργότερα τον ίδιο χρόνο άνοιξε, μαζί με τον Όλιβερ Τάμπο, το πρώτο δικηγορικό γραφείο της Νοτίου Αφρικής μόνο με μαύρους νομικούς. Εξασκώντας τη δικηγορία, ο Μαντέλα έκανε εκστρατεία για την καταπολέμηση του Απαρτχάιντ και το 1956 κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία. Μετά την πολύχρονη δίκη εναντίον του ίδιου και των συγκατηγορούμενών του, οι κατηγορίες τελικά κατέπεσαν.

Το καθεστώς του Απάρτχαιντ σκλήραινε όμως όλο και περισσότερο την στάση του και τελικά το 1960 το Εθνικό Αφρικανικό Κογκρέσο κηρύχθηκε παράνομο. Μαζί του πέρασε στην παρανομία και ο Μαντέλα, που απομακρύνθηκε από την αρχή της μη βίας. Τελικά, συνελήφθη ξανά, κατηγορήθηκε για σαμποτάζ και απόπειρα ανατροπής της κυβέρνησης και καταδικάστηκε το 1964 σε ισόβια.

Με τον Μαντέλα στη φυλακή και την ηγεσία του εξόριστη, τα μέλη του ANC οι αυτόχθονες της Νοτίου Αφρικής προχωρούσαν σε εξεγέρσεις που κατέληγαν σε αιματηρή καταστολή. Τα στελέχη του ANC που βρίσκονταν στο εξωτερικό επέλεξαν να ξεκινήσουν εκστρατεία στη διεθνή κοινότητα εναντίον του Άπαρτχαϊντ γύρω από ένα πρόσωπο -τον φυλακισμένο Νέλσον Μαντέλα.

Εντός και εκτός Νοτίου Αφρικής, ο Μαντίμπα έγινε το σύμβολο της καταπίεσης και το σύμβολο του αγώνα για ελευθερία και ισότητα.

Οι εξελίξεις, στις οποίες συνέβαλε και η διεθνής κατακραυγή, οδήγησαν στην αποκατάσταση του ANC και την απελευθέρωση του Μαντέλα στις 11 Φεβρουαρίου του 1990. Από την ηγεσία του ANC, ξεκίνησε τις συνομιλίες με την κυβέρνηση για ένα κράτος, στο οποίο όλοι οι πολίτες θα ήταν ίσοι απέναντι στο νόμο ανεξαρτήτως φυλής με την κατάρτιση νέου Συντάγματος.

Τιμήθηκε, μαζί με τον τότε πρόεδρο της χώρας Φρέντερικ ντε Κλερκ, με το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης το 1993. Στις εκλογές του επόμενου χρόνου, το ANC κέρδισε με απόλυτη πλειοψηφία και στις 9 Μαΐου ο Μαντέλα εξελέγη από το νέο Κοινοβούλιο ο πρώτος πρόεδρος της Νοτίου Αφρικής.

Μετά το τέλος της θητείας του το 1999, πήρε μέρος ως διαμεσολαβητής σε διάφορες ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις στην Αφρική. Τελικά, αποσύρθηκε οριστικά από τα κοινά το 2004 αντιμετωπίζοντας προβλήματα υγείας.

sansimera.gr

Γ.Μπίζος:Το «alter ego» του Νέλσον Μαντέλα στο indicator

«Είμαι περήφανος πάντως που η Ελλάδα μέχρι σήμερα…δεν έχει κλείσει την πόρτα για ανθρώπους οι οποίοι εγκαταλείπουν την χώρα τους. Άλλες χώρες δυστυχώς το κάνουν»

Με φόντο την καυτή επικαιρότητα του προσφυγικού αλλά και τις δύσκολες συνθήκες που επικρατούν στην Ελλάδα, επικοινωνήσαμε στην Νότια Αφρική με τον Γιώργο Μπίζο, τον ελληνικής καταγωγής ζωντανό μύθο του αφρικανικού λαού, τον υπέρμαχο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δικηγόρο του ιστορικού ηγέτη Νέλσον Μαντέλα.

Στην διάρκεια της τηλεφωνικής συνέντευξης που παραχώρησε στη δημοσιογράφο Ελευθερία Κοσμοπούλου, ο Γιώργος Μπίζος μίλησε για την γνωριμία του με τον Νέλσον Μαντέλα καθώς και για τις συνθήκες που επικρατούσαν την εποχή του Απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική. Παράλληλα, εξιστορεί τον τρόπο που δημιουργήθηκε το φημισμένο πλέον διεθνώς ελληνικό σχολείο του ΣΑΧΕΤΙ στο Γιοχάνεσμπουργκ.

Επίσης, με αφορμή την προσφυγική κρίση στέλνει το δικό του μήνυμα στους λαούς της Ευρώπης για σεβασμό στη διαφορετικότητα ,ενώ καλεί τους Έλληνες να σταθούν όρθιοι και με περηφάνια μπροστά σε όλα αυτά που βιώνει η χώρα, εκφράζοντας την αισιοδοξία του για ένα καλύτερο μέλλον.

bizosΛίγα λόγια για τον Γιώργο Μπίζο

Ο Γιώργος Μπίζος γεννήθηκε το 1928 στο Βασιλίτσι Μεσσηνίας. Στη διάρκεια του B’ Παγκοσμίου Πολέμου, δραπέτευσε από την κατεχόμενη πατρίδα του και κατέφυγε σαν πρόσφυγας στη Νότια Αφρική. Σπουδάζει Νομικά και ασχολείται με τη μάχιμη δικηγορία.

Σήμερα το όνομά του στη Νότια Αφρική αλλά και σε όλο τον κόσμο έχει γίνει θρύλος, αφού ταυτίζεται όχι μόνο με τους αγώνες των Μαύρων κατά του νοτιοαφρικανικού απαρτχάιντ αλλά και με τον αγώνα κατά των φυλετικών διακρίσεων σε παγκόσμια κλίμακα.

Υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των καταπιεσμένων Μαύρων, με εξέχουσα φιγούρα τον Νέλσον Μαντέλα και άλλα ηγετικά στελέχη του Εθνικού Αφρικανικού Κογκρέσου, αναδεικνύεται σε μεγάλη νομική φυσιογνωμία.

Μία από τις κύριες ενασχολήσεις του είναι σήμερα ο αγώνας του για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα.

Η αφοσίωσή του στα ανθρώπινα δικαιώματα τον έκανε να είναι ένα από τα ιδρυτικά μέλη του «Εθνικού Συμβουλίου των Δικηγόρων για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα» και συντέλεσε στη βράβευσή του με το «Βραβείο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Δημοκρατίας Duma Nokwe», το 2004.

Μεταξύ πολλών άλλων διακρίσεων, έχει βραβευτεί με το μετάλλιο του Τάγματος Διακεκριμένων Υπηρεσιών Β’ Τάξεως από τον Πρόεδρο Μαντέλα και με το Τάγμα του Φοίνικα από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, καθώς η δράση του περιλαμβάνει και την αποφασιστική συμμετοχή του στην ίδρυση του ελληνικού σχολείου SAHETI.

Βιβλία του
– Οδύσσεια προς την ελευθερία.Αυτοβιογραφία,Εκδόσεις Καστανιώτη.
-No One to Blame?: In Pursuit of Justice in South Africa


H Συνέντευξη του Γιώργου Μπίζου στο indicator.gr

Το όνομα σας είναι συνδεδεμένο άμεσα με τον ιστορικό ηγέτη της Ν.Αφρικής Νέλσον Μαντέλα, καθώς 
σταθήκατε δίπλα του στα δύσκολα χρόνια του Απαρτχάιντ όχι μόνο σαν δικηγόρος του αλλά και σαν έμπιστος φίλος. Θα ήθελα να μας μιλήσετε για εκείνα τα χρόνια και πως αυτή η στενή σχέση είχε επίδραση στη διαμόρφωση του Γιώργου Μπίζου σαν ανθρώπου και πολιτικού αγωνιστή.

μπιζος-μαντελαΓνώρισα τον Νέλσον Μαντέλα το 1948,τον πρώτο χρόνο που πήγα στο Πανεπιστήμιο Βιτβάτεσραντ εδώ στο Γιοχάνεσμπουργκ. Ο Μαντέλα ήταν τρία χρόνια ήδη στο Πανεπιστήμιο και γίναμε φίλοι .

Εκείνη τη χρονιά το 1948 κέρδισε τις εκλογές το National Party (εθνικό κόμμα των Αφρικάνερς ),οι οποίοι ήταν εναντίον της κυβέρνησης του Σματς, ο οποίος ήταν ο πρωθυπουργός που έλαβε μέρος στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο μαζί με τους άλλους συμμάχους εναντίον του φασισμού και του ναζισμού.

Οι περισσότεροι τότε συμφοιτητές μας αν και είχαν πολεμήσει στον πόλεμο, τώρα που το κόμμα τους αναλάμβανε την ευθύνη για να κυβερνήσει τη χώρα χειροκροτούσαν τους φασίστες και τους ναζιστές.

Εμείς ως φοιτητές διαμαρτυρόμασταν και το Πανεπιστήμιο εκείνη την εποχή είχε πολύ λίγους γηγενείς φοιτητές ,οι πλειοψηφία ήταν λευκοί και δεν είχαμε κανέναν μαύρο για καθηγητή. Οι συνθήκες του Απαρτχάιντ απαγόρευαν να γίνονται πολλά πράγματα. Στο Πανεπιστήμιο για παράδειγμα εγώ και ο Νέλσον ως συμφοιτητές δεν μπορούσαμε να κάνουμε πολλά πράγματα μαζί, δεν μπορούσαμε να μπούμε στο ίδιο λεωφορείο ,δεν μπορούσαμε να πάμε στο καφενείο να πιούμε ένα καφέ. Αυτές ήταν οι συνθήκες του Απαρτχάιντ, δεν υπήρχαν δικαιώματα για τους γηγενείς. Παράλληλα, η καινούργια κυβέρνηση έλεγε ότι οι λίγοι γηγενείς που ήταν Αφρικανοί ή μεικτής καταγωγής δεν είχαν θέση στο Πανεπιστήμιο.

Εμείς από τη άλλη κάναμε διαμαρτυρίες και η φιλία μας βασίστηκε βέβαια επάνω σε αυτή την ιδέα του Μαντέλα και τη δική μου, διότι θέλω να σας πω ότι ήρθα εδώ 13 χρονών πρόσφυγας.

Ο πατέρας μου και ο παππούς μου ήταν δημοκρατικοί άνθρωποι. Ο πατέρας μου εκλέχθηκε πρόεδρος του χωριού το 1934 αλλά όταν ανέλαβε ο δικτάτορας Μεταξάς την εξουσία του είπαν ή να παραιτηθεί ή θα φυλακιστεί .Έτσι παραιτήθηκε, φυγαδευτήκαμε από την Πελοπόννησο με μια βάρκα με κατεύθυνση την Κρήτη. Ένα συμμαχικό πλοίο που βρέθηκε μπροστά μας είπε πως η Κρήτη είχε καταληφθεί από τους Γερμανούς κι έτσι κατευθυνθήκαμε προς την Αλεξάνδρεια. Μετά από τρεις μήνες παραμονής στην Αίγυπτο, ήρθαμε στη Νότιο Αφρική.

bizos-with-childrenΣτα πλαίσια της ιδιαίτερα πλούσιας πολιτικής και κοινωνικής σας δράσης, σας απασχόλησε έντονα τόσο η διατήρηση όσο και η διάδοση της ελληνικής παιδείας στη Νότια Αφρική. Το φημισμένο σήμερα σχολείο ΣΑΧΕΤΙ στο Γιοχάνεσμπούργκ αποτελεί πλέον ένα από τα κορυφαία σχολεία της χώρας και καμάρι της Ελληνικής παροικίας. Μιλήστε μας γι αυτό το σχολείο στη δημιουργία και ανάπτυξη του οποίου διαδραματίσατε αποφασιστικό ρόλο.

Ήρθαμε με τον πατέρα μου στην Ν.Αφρική ως πρόσφυγες τον Αύγουστο του 1941.Εδώ ήταν ήδη αρκετοί Έλληνες που μας περίμεναν στο σταθμό και μας προσέφεραν βοήθεια. Η ελληνική παροικία τότε όμως δεν είχε ολόκληρο σχολείο ελληνικό. Κάθε κοινότητα είχε έναν ή δύο δασκάλους ,οι οποίοι κάνανε ελληνικά μόνο τα σαββατοκύριακα.

Αργότερα, το 1945 ήρθαν εδώ ο πρίγκιπας Παύλος και η Φρειδερίκη και αγόρασαν ένα κτήμα και είπαν ότι θα κάνουν τη σχολή του Γένους .Τελικά δεν έγινε τίποτα μέχρι το 68′ όταν ένας εύπορος ομογενής από την Κύπρο και ένας εύπορος συμπατριώτης από την Πελοπόννησο ενδιαφέρθηκαν να γίνει κάτι.

Τότε ήμουν ήδη δικηγόρος με 12 χρόνια πείρα και ο Κωνσταντινίδης από την Κύπρο μου είπε ότι έχει παντρευτεί αγγλίδα γυναίκα και έχει και τέσσερις κόρες που καμία από αυτές δεν ήξερε έστω και μία λέξη ελληνικά. Ήθελε λοιπόν να γίνει ένα πραγματικό ελληνικό σχολείο τουλάχιστον για τα εγγόνια του και είπε ότι θα υποστηρίξει την ελληνική εκπαιδευτική εταιρία ,η οποία δεν είχε κάνει τίποτα για σχεδόν είκοσι χρόνια.Με παρακάλεσε λοιπόν να αναλάβω ως πρόεδρος ,είχα μερικές επιφυλάξεις, αλλά τελικά έγινα πρόεδρος της ελληνικής εκπαιδευτικής εταιρίας .Έτσι ξεκινήσαμε το 1968,μαζέψαμε αρκετά χρήματα για να κάνουμε ένα πραγματικό σχολείο ελληνικό.

Όταν ανέλαβα την ευθύνη ως πρόεδρος της εκπαιδευτικής εταιρίας ήταν δυστυχώς η εποχή που οι συνταγματάρχες κυβερνούσαν στην Ελλάδα, με τους οποίους εμείς δεν θέλαμε συνεργασία.

Παρά ταύτα ήρθαμε τότε στην Ελλάδα και απευθυνθήκαμε στο Υπ.Παιδείας. Μιλώντας με έναν υπηρεσιακό εκπρόσωπο του υπουργείου τελικά κατορθώσαμε να πετύχουμε αποφάσεις που θα επέτρεπαν να βρούμε δασκάλους από την Ελλάδα για να διδάξουν ελληνικά .

Τελικά όμως ανοίξαμε το 1974 με πενήντα-τέσσερα παιδιά .Παράλληλα οι συνταγματάρχες χάσανε την εξουσία στην Ελλάδα και έτσι στη συνέχεια συνεργαστήκαμε με το Υπ.Παιδείας .Αποφασίσαμε όμως το σχολείο να μη γίνει απλά ένα σχολείο μόνο για Έλληνες ,έπρεπε να είναι σχολείο το οποίο θα δίδασκε ελληνικά σε όλους, με ανοιχτές πόρτες.

Πήραμε τότε ως παράδειγμα για το τι έγινε στην Αίγυπτο και σε άλλες χώρες που τα σχολεία ήταν αποκλειστικά ελληνικά με αποτέλεσμα να χαθούν.

Έτσι λοιπόν, αποφασίσαμε ότι οι πόρτες του σχολείου θα είναι ανοιχτές αλλά με τον όρο ότι τα ελληνικά θα ήταν υποχρεωτικό μάθημα ,από το νηπιαγωγείο μέχρι την τελευταία τάξη του σχολείου .Αυτή είναι και η πολιτική του σχολείου μέχρι και σήμερα.

Σήμερα το σχολείο ΣΑΧΕΤΙ έχει 1300 παιδιά. Συνήθως μας ρωτάνε πόσοι είναι οι Έλληνες και πόσοι οι ξένοι μαθητές. Εμείς απαντάμε ότι δεν τους μετράμε διότι όπως είπε και ο Ισοκράτης »Είναι Έλληνες όσοι είναι μετέχοντες της ελληνικής παιδείας».
Πέρυσι το σχολείο ΣΑΧΕΤΙ, διακρίθηκε ως το καλύτερο στη Ν.Αφρική στους τελικούς διαγωνισμούς των σχολείων της χώρας και είμαστε περήφανοι γι αυτό.bizos3

Είμαστε περήφανοι επίσης, γιατί ακόμη και την περίοδο του Απαρτχάιντ στο σχολείο μας φοιτούσαν γηγενή παιδιά. Τότε κάποιοι από τους δασκάλους είχαν πρόβλημα για το τι θα πουν σε περίπτωση που ερχόταν επιθεωρητής και έβλεπε αυτά τα παιδιά. Η απάντηση μου ήταν ότι σε μια τέτοια περίπτωση να του πουν ότι εγώ τους παρήγγειλα ότι πρέπει να παίρνουν αυτά τα παιδιά και αν θέλει κάποιος να συζητήσει το ζήτημα να έρθει να με δει .Παρόλα αυτά δεν ήρθε ποτέ κανένας.

Σήμερα το σχολείο έχουμε ογδόντα δασκάλους, δεκαπέντε από τους οποίους ,διδάσκουν ελληνικά και οι περισσότεροι είναι από την Ελλάδα. Στις μικρές τάξεις ,για το νηπιαγωγείο και την πρώτη και δεύτερη δημοτικού, έχουμε δασκάλες οι οποίες έχουν σπουδάσει εδώ, μεταξύ άλλων φοιτήτριες του ΣΑΧΕΤΙ.ΣΑΧΕΤΙ σημαίνει South African Hellenic Educational and Technical Institute, αυτή είναι η ονομασία και δεν θέλαμε να μεταχειριστούμε τον όρο «Σχολή του Γένους», διότι διάβασα την ιστορία της σχολής του Γένους στη Κωσταντινούπολη και τις διαφορές μεταξύ της εκκλησίας και της σύγχρονης παιδείας και είπα. Το ΣΑΧΕΤΙ είναι καλύτερο ως έχει.

Παρακολουθώντας σήμερα την κατάσταση στην Ελλάδα κ. Μπίζο πως νιώθετε ακούγοντας όλα αυτά εκεί από την Ν.Αφρική;

Ο Σεφέρης έχει πει ότι όπου και να πάω, η Ελλάδα πάντοτε με πληγώνει. Στεναχωριέμαι για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, αλλά νομίζω ότι όλοι πρέπει να είμαστε έτοιμοι, να σταθούμε όρθιοι και να πάμε μπροστά και δεν μιλώ μόνο για τους Έλληνες που ζουν στην Ελλάδα.

Ξέρετε λέω τακτικά ότι όλοι οι Έλληνες που ζούμε στο εξωτερικό στην Αμερική ή στην Αγγλία ή στη Γερμανία ή στη Γαλλία ή στη Ν.Αφρική ή στην Αυστραλία ή στη Νέα Ζηλανδία ότι θα πρέπει να λάβουμε μέρος στη βοήθεια την οποία χρειάζεται η Ελλάδα και κυρίως στο οικονομικό κομμάτι.

Οι Έλληνες του εξωτερικού δεν θέλουμε να παίρνουμε μέρος στις πολιτικές διαφορές που μπορεί να υπάρχουν μεταξύ των κομμάτων για παράδειγμα, στην Ελλάδα. Αυτά είναι θέματα που αφορούν τους Έλληνες πολίτες που συμμετέχουν στις εκλογές εκεί.
Εμείς όμως από το εξωτερικό ως Έλληνες πρέπει να υποστηρίξουμε την Ελλάδα με όποιον τρόπο μπορούμε, είτε προσωπικά ο καθένας μας ,είτε μέσω των κυβερνήσεων των χωρών στις οποίες ζούμε.

Η Ελλάδα τον τελευταίο καιρό όπως γνωρίζεται έχει δεχτεί τεράστιες προσφυγικές ροές και έχει επιδείξει τεράστια αλληλεγγύη απέναντι σε αυτούς ανθρώπους την ίδια στιγμή που άλλες χώρες έχουν υψώσει φράχτες και έχουν κλείσει σύνορα. Με βάση και την δική σας προσωπική εμπειρία ως πρόσφυγας πως νιώθετε για όλο αυτό που συμβαίνει;

Όταν με καλούν να μιλήσω σε Πανεπιστήμια ή στον Τύπο, στην τηλεόραση ή στο ραδιόφωνο για αυτό το ζήτημα ξέρετε πάντα πως ξεκινάω;” Είμαι πρόσφυγας”.

Όταν ήμουν στο σχολείο, περίπου 17 χρόνων, ένας από τους δασκάλους, μου είπε, Μπίζο, βλέπω στις εφημερίδες ότι τα αδέρφια σου στην Ελλάδα πεθαίνουν από την πείνα. Τότε εγώ του απάντησα Το βλέπω και εγώ κύριε. Εσύ φαίνεσαι καλοθρεμμένος, μου είπε. Η απάντηση μου ήταν, Κύριε ο πατέρας μου πληρώνει για το φαγητό που τρώω ,αλλά και εγώ από την πλευρά μου εύχομαι να κάνω κάποια προσφορά γι αυτό το οποίο τρώω τώρα. Τότε εκείνος μου απάντησε Όχι μόνον σε ταΐζουμε αλλά, σε κάναμε και έξυπνο. Ένας μαθητής τότε σηκώθηκε πάνω και του είπε Κύριε ή θα ζητήσεις συγνώμη από τον Μπίζο ή θα πάω στον διευθυντή να σε αναφέρω. Βέβαια αυτός ο δάσκαλος ήταν των Αφρικάνς , υπερσυντηρητικός ,που προσπάθησε μετά να πει ότι απλά έκανε ένα αστείο.

Συνήθως λοιπόν αυτό που λέω εδώ είναι ότι ,είμαι πρόσφυγας, και από εκεί και πέρα εσείς μπορείτε να πείτε εάν έγινα καλό μέλος της χώρας της Ν.Αφρικής.

Αυτό λοιπόν που θέλω να τονίσω είναι ότι θα πρέπει να σταματήσουμε οποιαδήποτε κριτική κάνουμε σε αυτούς τους ανθρώπους οι οποίοι αφήνουν τις πατρίδες τους. Ίσως να κάνουν και καλό στην καινούργια χώρα στην οποία πάνε ως πρόσφυγες. Πολλοί Έλληνες φύγανε επίσης μετά τη γερμανική εισβολή στην Ελλάδα.

Είμαι περήφανος πάντως που η Ελλάδα μέχρι σήμερα, νομίζω ,δεν έχει κλείσει την πόρτα για ανθρώπους οι οποίοι εγκαταλείπουν την χώρα τους. Άλλες χώρες δυστυχώς το κάνουν. Είμαι περήφανος για την ελληνικότητά μου, ότι η Ελλάδα στην πραγματικότητα σέβεται και δέχεται τους ανθρώπους οι οποίοι αφήνουν την πατρίδα τους.

Με αφορμή τα τελευταία γεγονότα στις Βρυξέλλες και πιο πριν στο Παρίσι θεωρείτε ότι υπάρχει κίνδυνος έξαρσης της ξενοφοβίας στην Ευρώπη;

Τέτοια χτυπήματα έχουν γίνει και στην Αμερική και την Αγγλία και στη Γαλλία και φυσικά είναι αδικαιολόγητα. Αυτό όμως που θα πρέπει να προσέξουμε είναι να μην πούμε ότι όλοι οι μουσουλμάνοι δεν είναι άνθρωποι. Θα πρέπει να προσέξουμε να μην κατηγορούμε έναν ολόκληρο πληθυσμό επειδή έχει μια θρησκεία η οποία είναι διαφορετική από την δική μας.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλοι οι λαοί και όλες οι θρησκείες είναι ένα μικρό κομμάτι και συνθέτουν ολόκληρο τον κόσμο μας.
Σίγουρα, πρέπει να λάβουν τα μέτρα τους οι Ευρωπαϊκές και οι άλλες χώρες ,οι οποίες κινδυνεύουν, αλλά θα πρέπει να προσέξουμε να μην κάνουμε γενικεύσεις για λαούς και θρησκείες. Δεν πρέπει να καταδικάζουμε όλον τον κόσμο. Πρέπει να πείσουμε τον μουσουλμανικό κόσμο ότι τον σεβόμαστε, ότι σεβόμαστε την θρησκεία τους και να λάβουν μέτρα και αυτοί οι ίδιοι ώστε να σταματήσουν να επαναλαμβάνονται τέτοια πράγματα.

Θα πρέπει να σεβόμαστε την διαφορετικότητα των ανθρώπων. Αυτό έχουμε γράψει με μεγάλα γράμματα και στο Σύνταγμα της Ν.Αφρικής, στο οποίο ήμουν μέλος της επιτροπής που το έγραψε και αυτό τονίζουμε συνέχεια.
Στη Ν.Αφρική ξέρετε, έχουμε 15 φυλές ,έχουμε 11 γλώσσες και είναι μια κοινωνία γενικά πολυπολιτισμική ,αλλά αυτό που λέμε είναι, ότι η Ν. Αφρική ανήκει σε όλους που ζουν σε αυτήν ,όλοι έχουν το δικαιώματα τα οποία εγγυάται το Σύνταγμα μας.

Ποια είναι η δική σας πρόβλεψη για το μέλλον κ Μπίζο;

Πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι για το μέλλον, και εμείς στη Ν.Αφρική με όλα τα προβλήματά που αντιμετωπίζουμε εδώ και εσείς στην Ελλάδα με όλα τα προβλήματα που υπάρχουν εκεί. Πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι για το μέλλον. Εύχομαι οι συμπατριώτες μου να το ακούσουν ότι πρέπει να εξακολουθήσουμε να έχουμε περηφάνια για την ελληνικότητα μας και να τάξουμε στον εαυτό μας ότι θα λύσουμε τα προβλήματα.

Ποιο είναι το δικό σας μήνυμα στους Έλληνες ;

Μπορεί πλέον να μην έρχομαι τόσο τακτικά στην Ελλάδα ,αλλά ακόμη ενδιαφέρομαι για την Ελλάδα, για το χωριό μου, για τους συγγενείς μου και εύχομαι ότι θα λύσουμε τα προβλήματα. Δεν πρέπει να απογοητευόμαστε .Η Ελλάδα κατά την άποψή μου έχει περάσει μεγαλύτερες συμφορές στην ιστορία της.

Σκέφτομαι ότι η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Κουράγιο

 

Ακολουθήστε το The Indicator στο Google news

Σχετικά Νέα