Σαν σήμερα:O Άρης,o Χριστός και o Άσιμος

tj

 

Του Tyler Joker

 

 

Αντιλαλούνε τα βουνά

κλαίνε τα κλαψοπούλια

ο Βελουχιώτης χάθηκε
ψηλά σε μια ραχούλα.

Τι έχεις κλαψοπούλι μου
κι όλο πικρά φωνάζεις;
Για πες μου ποιος σε πλήγωσε
και βαριαναστενάζεις;

Μαράθηκαν τα λούλουδα
έσβησε το φεγγάρι
ένας λεβέντης χάθηκε
που τόνε λέγαν Άρη.

Κείνος δε θέλει κλάματα
δε θέλει μοιρολόγια
θέλει αγώνες και χαρές
αρματωσιές και βόλια.

Σαν σήμερα ο Θανάσης Κλάρας βλέπει για πρώτη φορά το φως αυτού του κόσμου,βγάζοντας την πρώτη του κραυγή κλαίγοντας.Όμως λες και  υποσχέθηκε στον εαυτό του εκείνη την ημέρα,να μην ξανακυλήσει δάκρυ στο πρόσωπό του, πάρα μόνον ιδρώτας,ιδρώτας έμπρακτων αγώνων και μαχών.

Για το αν τα κατάφερε, δεν τον ξέρω ούτε εγώ,ούτε εσύ,ούτε οι ιστορικοί,ούτε κανείς.Το ξέρει μόνο ο ίδιος.

Τον Ιούλιο του 1939 αποφυλακίστηκε από τις φυλακές της Κέρκυρας, αφού προηγουμένως είχε υπογράψει «δήλωση μετανοίας», αποκηρύσσοντας τον κομμουνισμό και το ΚΚΕ,κάτι που θα τον “στιγμάτιζε” για το υπόλοιπο της ζωής του.

Αργότερα,φυσικά, δύο φορές το ΚΚΕ απεκατέστησε πολιτικά τον Άρη Βελουχιώτη, στις 20 Ιουνίου 1962 και στις 16 Ιουλίου 2011.

Οι αγώνες του  Άρη Βελουχιώτη είναι  ιδιαίτερα γνωστοί σε πολιτικοποιημένους και μη πολιτικοποιημένους,ωστόσο, τα ιστορικά παραδείγματα προσώπων που άφησαν το αποτύπωμά τους σε αυτόν τον κόσμο δεν πρέπει να τα εξαντλούμε μόνο σε πολιτικές συζητήσεις και εκκλησιαστικού τύπου επικλήσεις.

Σε κάποιο σημείο λέει ο Φρεδερίκος ότι  στην πραγματικότητα υπήρχε μόνο ένας χριστιανός, κι αυτός πέθανε πάνω στο σταυρό.Οι λόγοι που τον οδηγούν να διατυπώσει κάτι τέτοιο αναλύονται εκτενώς στα γραπτά του, αλλά στην περίπτωσή μας θα μπορούσαμε να κρατήσουμε την αναντιστοιχία που θέλει,μεταξύ άλλων, να υποδηλώσει,όσον αφορά τις σκέψεις,τις θέσεις και τις πράξεις.

Επιστρέφουμε και συνδέουμε.Ένας πολυαγαπημένος και πολυτραγουδισμένος  στιχουργός, συνθέτης και τραγουδιστής του ελληνικού ροκ και όχι μόνο, πέραν από το “Δεν πα να μας χτυπάν”, έχει τραγουδήσει και ένα άλλο εξίσου ποιοτικό τραγούδι,τόσο μουσικά,όσο και στιχουργικά.

Το τραγούδι αυτό, σπάνια το ακούς και ακόμα πιο σπάνια το βλέπεις σε “τοίχους”,ιδιαίτερα αυτών που έχουν εδώ και χρόνια ζωστεί τα φυσεκλίκια και περιμένουν την “Δευτέρα(ημέρα;) παρουσία”.Πιθανόν,βέβαια, αυτό συμβαίνει γιατί έχει μια απαισιόδοξη χροιά, για την οποία όμως ουδείς έχει κάτι να σχολιάσει.

Λέει,λοιπόν, ο Νικόλας Άσιμος, για τον οποίον έχουν πολλά γραφτεί και ειπωθεί:

Η επανάσταση αποδείχτηκε ένα όνειρο
μια βολεμένη και ευφυής δικαιολογία
διατηρούμε την εσώτερη τη βρώμα μας
μ’ επαναστατική φρασεολογία…

Σίγουρα αυτούς τους στοίχους δεν θα μπορούσε να τους τραγουδήσει κανείς από τους παραπάνω.

Εμείς;

Ευτυχώς που υπάρχουν Πουτάνες…Άρηδες,Χριστοί και Άσημοι…λίγοι,αλλά υπάρχουν.

Υ.Γ Και για όποιον γνωρίζει την έκφραση «ραντεβού στα γουναράδικα»:Το πιθανότερο είναι ότι αυτός που την αναπαράγει επί ματαίω,μάλλον θα τον “έστηνε” στο ραντεβού τον Άρη…και αυτό όχι λόγω τύχης ή ικανότητας.

 

Ακολουθήστε το The Indicator στο Google news

Σχετικά Νέα