Tου Tyler Joker
Natura nihil fit in frustra
Αίτιο και αιτιατό.Εκατοντάδες κείμενα,ίσως και χιλιάδες,κυκλοφορούν τις τελευταίες ώρες σε όλο τον κόσμο αναλύοντας δραματουργικά τις αιτίες πίσω από την επίθεση στο Παρίσι.
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ευθύνη που φέρουν οι δυτικές χώρες για την κατάσταση στη Μέση Ανατολή.Άλλωστε,κατά καιρούς έχουν δει το φως της δημοσιότητας απόρρητα έγγραφα τα οποία αποκαλύπτουν την εμπλοκή ξένων δυνάμεων στο εσωτερικό των χωρών της περιοχής, που σαν αποτέλεσμα είχε, μεταξύ άλλων, και την κατά λάθος(;) γιγάντωση οργανώσεων, όπως αυτή της Αλ Κάιντα και μετέπειτα των τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους.
Αναπαράγουμε όμως δεδομένα και πληροφορίες για πράγματα τα οποία γνωρίζουμε εδώ και δεκαετίες, δημιουργώντας μάλιστα, ιδίως σε τέτοιες-φορτισμένες συνθήκες, μια αποπροσανατολιστική πορεία ανάλυσης των πραγμάτων,η οποία ενδεχομένως να δίνει και ένα άλλοθι σε τέτοιες πράξεις βίας.
Διότι,μεταξύ πολλών άλλων αναλύσεων φιγουράρει κι αυτή η οποία μιλάει για μια πράξη αντεκδίκησης, που απαντάει στην επεκτατική και καταπιεστική πολιτική των χωρών της δύσης.Μάλιστα,δεν είναι λίγες οι φορές που η ανάλυση τέτοιων επιθέσεων μπορεί να εμπεριέχει και τις δύο πτυχές,δηλαδή και αυτή της «αντεκδίκησης»,αλλά και αυτή της κατασκευής εχθρών από τη δύση προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα σχέδιά της στην περιοχή.
Φυσικά,κάποιος θα μπορούσε να απαντήσει ότι συμβαίνουν και τα δύο ταυτόχρονα.Δηλαδή,ότι μπορούν και κατασκευάζουν εχθρούς,έχοντας σαν «υλικό» ανθρώπους φορτισμένους από την καταπίεση που οι ίδιοι δημιούργησαν.
Μπορεί.Με αυτόν τον τρόπο όμως κατασκευάζεται μια αφήγηση η οποία στο κέντρο του «κακού» έχει αυτό που ονομάζουμε Δύση,χωρίς όμως να λαμβάνονται καθόλου υπόψιν κι άλλοι καθοριστικοί παράγοντες που συντελούν στη δημιουργία τέτοιων συνθηκών.
Τα καθεστώτα-«μαριονέτες» είναι γνωστό ότι κυριαρχούσαν στην περιοχή εδώ και πολλές δεκαετίες,όταν οι «μεγάλες δυνάμεις» αποφάσισαν ότι δεν είναι χρήσιμα για τα οικονομικά τους συμφέροντα,τότε ξεκίνησαν να πέφτουν σαν χάρτινοι πύργοι και να εγκαθιδρύονται άλλα, με υποτίθεται πιο εκδημοκρατισμένη μορφή (ακόμα κι αυτό,σε κάποιες μόνο περιπτώσεις).
Άλλωστε, ο οικονομικός παράγοντας είναι πασιφανές ότι παίζει τον καθοριστικότερο ρόλο στις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής.Δεν ξεχνάμε ούτε ότι το Ισλαμικό Κράτος στις τάξεις του έχει μαχητές που εκπαιδεύτηκαν και εξοπλίστηκαν από την ίδια τη Δύση,ούτε ότι,για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια και αμέσως μετά την ανατροπή των καθεστώτων σε Λιβύη και Αίγυπτο μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες πετρελαίου(πχ Total) αναθεωρούσαν τα συμβόλαια τους με τις χώρες αυτές.
Παρόλα τα λίγο-πολύ γνωστά και αναμφισβήτητα σημαντικά δεδομένα,υπάρχει η διάσταση της ανάλυσης η οποία δεν πρέπει να παραμένει μονολιθική, στο επίπεδο η «Δύση καταστρέφει».Το κάνει,αλλά κι αν το κάνει δεν το κάνει η «Δύση»,δεν το κάνει κάτι αόρατο,μια ιδέα,ένα σύστημα,το κάνει το άτομο της δυτικής κοινωνίας και μάλιστα σε συνέργεια με τον φανατισμένο τζιχαντιστή.
Κανείς δεν μπαίνει στη διαδικασία να αναρωτηθεί ποιες δυναμικές αναπτύσσονται στο εσωτερικό του ανθρώπου και εν προκειμένω του βομβιστή αυτοκτονίας.Εξετάζονται μόνο οι εξωτερικοί παράγοντες που ωθούν τον άνθρωπο σε τέτοιες πράξεις,και πολλές φορές αυτή η προσέγγιση δημιουργεί και μια αίσθηση δικαιολογίας-μπροστά στη λογική της αδυναμίας.
Δυστυχώς,το επίδικο σε όλες αυτές τις αναλύσεις είναι το ποιος είναι ο γεωργός,ποιος σπέρνει και ποιος θερίζει,αδυνατώντας έτσι να κοιτάξουν τη γη,το ίδιο το πρόσωπο.Σημαντική η τέχνη της καλλιέργειας, αλλά ακόμα ποιο σημαντικό είναι το έδαφος,καθώς όσο καλός αγρότης κι αν είναι ο άλλος,δίχως γόνιμο χωράφι δεν μπορεί να κάνει τίποτα.
Είπα παραπάνω ότι υπάρχει συνέργεια μεταξύ του τζιχαντιστή και του μέσου ατόμου της δυτικής κοινωνίας.Η συνέργεια ξεκινάει από το έδαφος και το έδαφος στη παρούσα ανάλυση είναι ο τρόπος σκέψης.Πάνω σε αυτό το έδαφος μπορεί ο οποιοσδήποτε γεωργός,με την κατάλληλη γνώση και τα κατάλληλα τεχνικά μέσα, να καλλιεργήσει το προϊόν το οποίο ο ίδιος επιθυμεί.
Η συνέργεια στην οποία αναφέρομαι έγκειται στο ότι και οι δύο(φανατικός τζιχαντιστής-μέσος δυτικός και όχι μόνο) έχουν τον ίδιο μονοδιάστατο τρόπο σκέψης,απλά τα δεδομένα που την συνοδεύουν την πλατφόρμα σκέψης τους,δημιουργεί την ψευδαίσθηση-εικόνα πως διαφέρουν.Και οι δύο αναλύουν και εξετάζουν τον κόσμο γύρω τους υπό το πρίσμα μιας «ιδέας»,μιας ιδέας που έχει κατακλύσει το μυαλό τους.
Σαφώς και η θρησκευτική «ιδέα» του φανατικου τζιχαντιστή εκδηλώνεται με πιο πομπώδη τρόπο καθώς φτάνει στο σημείο να εξαϋλωθεί γι’ αυτή,ξεπερνώντας έτσι ακόμα και το φυσικό ένστικτό της επιβίωσης.
Ωστόσο,και οι δύο βλέπουν τον κόσμο γύρω τους, κατηγοριοποιώντας τον σε δύο στρατόπεδα,σ’αυτόν του «θεού» και σ’ αυτόν του «διαβόλου»,στον κόσμο του «καλού-εμείς» και στον κόσμο του «κακού-οι άλλοι».Η θρησκευτικού τύπου σκέψη που διακατέχει αυτόν τον τύπο ανθρώπου τον οδηγεί πάντα σε ομαδοποίηση,στην επιλογή στρατοπέδου,στην επιλογή εχθρού και στην επιλογή συμμάχου.
Οδηγούμαστε,εν συντομία λοιπόν, σε ένα συμπέρασμα, ότι αυτός ο τρόπος σκέψης κυριαρχεί τον κόσμο μας,ότι είναι ένας από τους λόγους όπου οι κοινωνίες,δυτικές και μη,έρχονται καθημερινά αντιμέτωπες με διαφόρων τύπου «συγκρούσεις» (Πολιτικές,κοινωνικές,θρησκευτικές,ποδοσφαιρικές,οικονομικές,ανθρώπινες,πολιτιστικές κ.ο.κ).
Η κάθε σύγκρουση έχει δύο αντίπαλα στρατόπεδα,το κάθε ένα με την διαφορετικότητά και την ιδιομορφία του.Τα δίπολα βρίσκονται παντού,αλλά το ζήτημα στην παρούσα ανάλυση δεν είναι να εξετάσουμε πως ο άνθρωπος καταλήγει εκεί,αν πρέπει να καταλήγει σε κάποιες περιπτώσεις ή αν και πως θα έπρεπε να ξεπεραστεί αυτή η κοσμοαντίληψη.Το ζήτημα είναι να δούμε το αποτέλεσμα και πως βάσει της παραπάνω συνθήκης-διαπίστωσης οι κοινωνίες αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις που προκύπτουν.
Αποδεχόμενοι λοιπόν το γεγονός ότι ο τρόπος πρόσληψης του γίγνεσθαι εμπεριέχει την “σύγκρουση”(φυσική,τεχνητή) ως αναπόφευκτο κομμάτι του κόσμου μας,κάνουμε ένα μικρό άλμα και βλέπουμε ξαφνικά τον μέσο Ευρωπαίο να έχει συγκλονιστεί από την χθεσινή επίθεση στο Παρίσι.Προσεύχεται,δακρύζει,οργίζεται,μα πάνω απ’όλα να φοβάται που κάποια εμφανής και αιματηρή «σύγκρουση» μεταφέρθηκε έξω από την πόρτα του.
Ανεβάζει γαλλικές σημαιούλες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και έπειτα ξεχνιέται στο ποτό και στη Σαββατιάτικη παρέα.
Κανένα πρόβλημα,όλα καλά, μέχρι του σημείου όμως που υπάρχει επίγνωση της θέσης που επιλέγει,στο πεδίο των συγκρούσεων που έχουν διαμορφωθεί.Διότι,έχει επιλέξει και συνεχίζει να επιλέγει να διογκώνει «συγκρούσεις» για τις οποίες έχει πλήρη γνώση.Καθώς, σε αυτό το δίπολο (όπως και σε πολλά άλλα) έχει επιλέξει,ακόμα και μέσω της απάθειας, ένα στρατόπεδο το οποίο δεν ξεπλένεται με σημαίες και εικονικά δάκρυα.
Μη ξεχνάμε ότι η επίθεση στο Παρίσι,σχετίζεται άμεσα με τα ανοιχτά μέτωπα στην εμπόλεμη ζώνη της Συρίας.Κι αυτό το γνωρίζει.
Μη ξεχνάμε ότι εκατοντάδες πρόσφυγες πνίγονται στα νερά του Αιγαίου στην προσπάθειά τους να γλιτώσουν απ΄ αυτούς που επιτέθηκαν στη Γαλλία.Κι αυτό το γνωρίζει.
Μη ξεχνάμε ότι στην ευρύτερη περιοχή της Συρίας καθημερινά χάνουν τη ζωή τους,από βομβαρδισμούς και σφαίρες,πολλαπλάσιοι άνθρωποι σε σχέση με τα θύματα στη γαλλική πρωτεύουσα.Κι αυτό το γνωρίζει.
Όταν τα γνωρίζεις λοιπόν και δεν επιλέγεις να αναμορφώσεις τον τρόπο σκέψης σου,τότε αναπόφευκτα υπάρχει ένα κόστος το οποίο πιθανόν κάποια στιγμή να πληρώσεις ή να το πληρώνεις και να μη το καταλαβαίνεις.Κι αυτό ισχύει για όλες τις «συγκρούσεις» στη ζωή.
Η αλληγορική διάσταση του γεωργού και της γης,μπορεί να συμπυκνωθεί στο ότι εάν δεν μπορεί στην παρούσα φάση να καταργηθεί η διαλεκτική σχέση γεωργού-εδάφους,τότε το μόνο που απομένει είναι να υπάρξει ο επανακαθορισμός και η επιλογή ρόλου ή ρόλων σε αυτήν τη σχέση.
Για να μπορέσει να χρησιμοποιήσει κάποιος προς όφελος του,τις πεποιθήσεις,την θρησκεία και γενικότερα τις “ιδέες” ενός ατόμου,αναγκαία προϋπόθεση είναι το υποκείμενο-φορέας μιας ιδέας, να έχει ενστερνιστεί και να έχει κάνει κτήμα του αυτήν την ιδέα.Αυτό φυσικά δεν αφαιρεί την όποια ευθύνη μπορεί να έχει αυτός που χρησιμοποιεί προς ίδιον όφελος την ιδέα του άλλου,ταυτόχρονα όμως δεν νοείται να αφαιρεθεί η ευθύνη κι απ’αυτόν που είναι όμηρος της ιδέας του.
Ακριβώς το παράδειγμα των φανατικών τζιχαντιστών στη σημερινή συγκυρία αποκαλύπτει τη διάσταση αυτής της πραγματικότητας.
Το πετρέλαιο στη Μέση Ανατολή είναι προφανώς ο κινητήριος μοχλός όλων των εξελίξεων στην περιοχή.Θα μπορούσαμε να γράφουμε τόμους για τον ρόλο των “ξένων δυνάμεων”,αλλά στόχος του κειμένου ήταν να αναδείξει και μια άλλη πτυχή,αυτή της σχέσης ατόμου-ιδέας-οφέλους στο πλαίσιο των πρόσφατων γεγονότων.
Υ.Γ Ακούγεται ότι οι εξελίξεις θα εντείνουν την ξενοφοβία.Το πιθανότερο.Είπαμε,δίπολα…
Άλλωστε όλοι βρίζουν την θάλασσα, ενώ φταίει ο άνεμος.
Υ.Γ Πριν λίγο καιρό είχα γράψει ένα άρθρο με τον τίτλο: «Συρία:Προσοχή σκληρές εικόνες από την πραγματικότητα».Γνωρίζουμε…
Ακολουθήστε το The Indicator στο Google news
